Hoe ga je voor je relatie?  Wanneer neem je echt verantwoordelijkheid voor je relatie? Waar zeg je nu eigenlijk JA tegen?

In mijn praktijk als relatietherapeut komen deze vragen regelmatig aan de orde. Bij het begin van de relatie zeggen beide partners ‘Ja’ tegen elkaar. Maar wat betekent dat ‘Ja’ eigenlijk? Zeg je alleen ‘Ja’ tegen het goede gevoel of de verliefdheid/seksuele aantrekkelijkheid?  En verandert de inhoud van dat ‘JA’ als de eerste verliefdheid over is of wanneer er meer verplichtingen en verantwoordelijkheden komen? Bijvoorbeeld als er een huis gekocht gaat worden of als er kinderen komen?

Ik vraag me af in hoeverre stellen werkelijk samen stil staan bij verantwoordelijkheid nemen voor de relatie en wat de invulling van die verantwoordelijkheid betekent. Zijn ze zich ervan bewust dat er verantwoordelijkheden zijn?  Laten ze de verantwoordelijkheid voor de relatie tot zich doordringen?

Nadenken en stil staan bij die verantwoordelijkheid kan ook een gevoel van zwaarte met zich meebrengen waardoor de spontaniteit uit de relatie verdwijnt. Ik heb ooit een stel in onze praktijk gehad, waarvan de man niet echt ‘Ja’ kon zeggen tegen de relatie, omdat hij altijd wel twijfelde over sommige onderdelen. Het ‘Ja’ ging daardoor voor hem zo zwaar voelen, dat hij zich niet kon verbinden.

Er zijn stellen die uitgebreid stil hebben gestaan bij het aangaan van hun commitment. Vaak zijn dit stellen die al ervaring op hebben gedaan met andere relaties. Daarin hebben ze ervaren hoe verschillend verwachtingen kunnen zijn in een relatie en hoe dat kan uitlopen op teleurstellingen en uiteindelijk een breuk.

Stellen die aan hun eerste relatie beginnen, zijn vaak in eerste instantie optimistischer en zien minder beren op de weg. Zij zijn nog niet geconfronteerd met de verschillende opvattingen, die partners kunnen hebben over het aangegane commitment.

We zien nogal eens dat mannen hierover andere ideeën hebben dan vrouwen. De zaken die vrouwen als vanzelfsprekend beschouwen, kunnen door mannen beschouwd worden als een beperking in hun vrijheid of zelfstandigheid.

Dat zit hem soms al in kleinigheden. Bijvoorbeeld de buitenwereld laten zien dat je een stel bent. Niet zozeer door het alleen te benoemen, maar daar ook naar te handelen, bv door elkaar af en toe aan te raken in het openbaar en/of regelmatig contact met elkaar te zoeken op een feest ipv elkaar aan het eigen lot over te laten.

Maar ook over grotere onderwerpen kan opeens een verschil van mening blijken te bestaan. Bijvoorbeeld over wat je doet als de één langere tijd geen of weinig zin in sex blijkt te hebben. Vroeger was dat wel duidelijk: ik herinner me een uitzending een paar jaar geleden op tv, waar een vrouw van 88 heel trots vertelde dat ze haar man altijd ”terwille” was geweest.  Daar denken de vrouwen van tegenwoordig wel anders over. Maar hóe anders? Wat doe je in zo’n situatie? Stil verdragen en wachten tot het beter wordt? Het aankaarten en uitzoeken wat er aan de hand is? Zin máken? Waar staat voor jou je JA voor? En wat vindt je partner?

Verschil van verwachtingen kan bij de partner het nare gevoel oproepen dat de ander weinig tot niets voor de relatie over heeft. En het uiten van dat gevoel kan de andere partner, vaak de man, ervaren als gemanipuleerd of onder druk gezet worden.

Mijn idee is dat het aangaan van een relatie een actief proces is om elkaar steeds weer opnieuw te vinden. Waar dat in de periode van verliefdheid vanzelf gaat, moet je daar in een later stadium vaker moeite voor doen (lees daarover meer op mijn pagina visie op relaties). Het kan een aardige investering aan geduld, tijd, zelfreflectie en steeds weer opnieuw met elkaar in- gesprek-gaan inhouden om dat voor elkaar te krijgen.

Als relatietherapeut vind ik het belangrijk dat iedereen bij het ‘Ja’ zeggen zich realiseert dat deze investering inherent is aan het hebben van een relatie.

Meer weten?

Meer weten over relatietherapie en de werkwijze van relatietherapie? Kijk daarvoor op de betreffende pagina’s.