Ton heeft het aan de stok met zijn vrouw. Ze verwijt hem dat hij haar niet steunt, terwijl zij het moeilijk heeft op haar werk. Hij heeft het wel geprobeerd, maar de mogelijke oplossingen die hij aandroeg zorgden er niet voor dat de situatie verbeterde. Hij weet het niet meer, dus wil hij er ook niet meer over praten. Waar je niks over hoort, dat is er niet… zo’n beetje in die trant. Bijkomend probleem is nu alleen wel dat hij en zijn vrouw vaker ruzie hebben. Zij wil er namelijk wél steeds weer over praten, dus hij doet of hij haar dan niet hoort…
Wellicht komt de geschetste situatie je bekend voor, lees dan vooral verder. Maar ook als dit niet het geval is en je toch meer wilt weten over de verschillen in interactie tussen man en vrouw, kan ik je onderstaand blog aanbevelen. Handig misschien, voor in de toekomst?
Verschil tussen man en vrouw
Uit het verhaal over Ton blijkt dat zijn vrouw zich inmiddels heeft neergelegd bij haar werksituatie. Ze heeft er last van, maar er is er volgens haar niets aan te doen. Toch heeft ze de behoefte haar gevoel te delen met haar man. Ze blijft het onderwerp naar voor brengen, en wil hierbij gehoord en gesteund worden. Voor Ton is het anders. Hij heeft veel meer moeite om zich bij een situatie neer te leggen die niet prettig is. Hij wil oplossingen bedenken, de situatie verbeteren. Alleen lijkt dat op het moment niets uit te halen; de ellende van zijn vrouw blijft. Dat is moeilijk te verkroppen voor Ton. Hij voelt zich niet competent als man, als partner. Een gevoel dat hij het liefst zo diep mogelijk weg stopt. De situatie dood zwijgen lijkt voor hem in eerste instantie een effectieve oplossing. Door het er niet meer over te hebben, ontwijkt hij het probleem. Op die manier hoeft hij niet te dealen met zijn eigen gevoel van onmacht. Ton sluit zich af.
Het irritante voor hem is dat zijn vrouw het toch steeds weer ter tafel brengt. Wat Ton zich waarschijnlijk niet beseft is dat met het sluiten van het deurtje onmacht, hij alle deuren richting zijn gevoel dicht doet. Meeleven met zijn vrouw lukt hierdoor niet meer.
En daar begint de situatie te wringen. Want medeleven is nou net waar zijn vrouw zo’n behoefte aan heeft: de ellende delen. Het voelt voor haar dan ook alsof hij tegen haar is, haar situatie ontkent. Zij realiseert zich op haar beurt niet dat de vork net even anders in de steel zit. Zijn terugtrekken heeft weinig met haar te maken, maar des te meer met zijn innerlijke gevoel van onmacht. Een gevoel waar hij moeilijk mee om kan gaan.
De deur openen voor haar
Er ontstaat een lastig interactiepatroon: zij praat en hij trekt zich terug. Zie je het voor je? Hij heeft al zijn deuren gesloten, potdicht… en zij staat er al tegen aan te bonzen, in de hoop dat er toch een deurtje open gaat. Geen van beiden halen ze uit de situatie waar ze eigenlijk behoefte aan hebben, ze begrijpen elkaar niet.
Aankijken i.p.v wegkijken
Ok, maar hoe nu verder? Om uit deze vicieuze cirkel te komen moet hij toch zijn deurtjes weer openen. Zijn gevoelens toelaten. Waar hij rationeel niets aan de situatie heeft kunnen veranderen, is een andere koers nodig: loslaten en gaan voelen. Meeleven met zijn vrouw is in dit geval erg belangrijk. Dat met het meeleven ook zijn gevoel van onmacht naar voren komt, is niet te vermijden. Hoe lastig dat ook is voor hem, het hoort erbij. Hij zal zich bij zijn eigen (tijdelijke) gevoel van onmacht neer moeten leggen. Zodra hij daarmee begint, zal er ruimte komen voor verandering. Verandering in de interactie tussen hem en zijn vrouw, en daarmee wellicht ook ruimte voor verandering van haar situatie. Het devies lijkt dan ook simpel: de koe bij zijn horens vatten. Oftewel in dit geval: aankijken in plaats van wegkijken.
Meer weten?
Benieuwd naar wat relatietherapie in deze situatie kan betekenen? Lees er dan meer over op mijn visie op relaties en de werkwijze van relatietherapie.